یکی از راهکارهای بسیار مؤثر برای مدیریت و کنترل آسیب‌های ناشی از بیماری پسوریازیس، تکیه به یک سبک‌زندگی فعال و ورزشی است؛ این جمله اگرچه نوشتنش آسان است، اما در عمل شاید دشوار باشد. من هم به بیماری پسوریازیس مبتلا هستم. زمانی که پزشک این بیماری را در من تشخیص داد، تنها ۱۵ سال داشتم و در یک برنامه فوق‌العاده شلوغ از انواع فعالیت‌ها و تفریحات مختلف غرق بودم. من در آن دوران در تیم دانشگاه چوگان پیاده بازی می‌کردم؛ در کلاس‌های رقص پا (تپ دانس) و جاز شرکت داشتم و با تیم کیک‌لاین دانشگاه هم می‌رقصیدم. من خوب به یاد دارم که در آن زمان اصلاً دلم نمی‌خواست به هیچ قیمتی از فعالیت‌ها و تفریحات زندگی‌ام دست بکشم.
در اوایل دوران بروز و تشخیص بیماری‌ام، برایم بسیار سخت بود که در کنار آن همه علائم و عوارض ریز و درشت همچنان به فعالیت‌های عادی زندگی‌ام که عاشقانه دوستشان داشتم، بپردازم. امـا با تکیّه بر حمایت و قاطعیت والدینم توانستم رویاهایم را در دنیای علم و تحصیل دنبال کنم و حتّی فراتر از آن پیشرفت نمایم. من در نخستین سال‌های ورود به دانشگاه همچنان چوگان بازی می‌کردم و یکی از اعضای ثابت و فعال تیم کیک‌لاین دانشکده‌ام بودم؛ این یعنی سه روز در هفته و هر روز به مدت دو ساعت تمام، تمرین کاردیوی سخت و شدید داشتیم و این روال تا چهار سال یعنی تا پایان دوران دانشگاه ادامه پیدا کرد.
به نظرتان از این اوضاع خسته بودم؟ در حقیقت همان برنامه‌های سخت و شلوغ و پرفعالیت بودند که من را روی پا نگه داشتند. به‌علاوه، من فکر می‌کنم که این فعالیت‌ها و برنامه‌ها نقش بسیار مهم و تعیین‌کننده‌ای در افزایش توانایی من برای مدیریت بیماری‌ام داشتند. بسیاری از منابع و مراجع معتبر، از جمله بنیاد ملّی پسوریازیس، بر اهمیت ورزش برای بیماران مبتلا به پسوریازیس تأکید کرده‌اند و فعالیت‌های فیزیکی را ابزاری برای مقابله با التهاب در بدن می‌دانند.
این در حالی است که اکثر ما به اشتباه باور داریم که فعالیت فیزیکی و ورزش باعث افزایش التهاب در بدن می‌شوند و عوارض پسوریازیس را تشدید می‌کنند. من طبق تجربه شخصی‌ام به شما می‌گویم که ورزش و فعالیت فیزیکی احساس خوبی به آدم می‌دهد و سطح استرس را به میزان زیادی پایین می‌آورد. علاوه بر این، ورزش به من فرصت می‌داد تا ذهن خودم را از تمام دغدغه‌ها و مشکلاتی که زندگی امروزی در مسیر و راهم می‌گذاشت، پاک کنم.
اکنون که دو فرزند کوچک در منزل دارم، یافتن فرصتی برای ورزش و فعالیت فیزیکی منظـم برایم بسیار دشوار شده‌است. در غالب اوقات، با دختران کوچکم در خانه بازی می‌کنم و می‌رقصم و از این طریق، ورزش کاردیو را تمرین می‌کنم. تفاوتی ندارد که شرایط زندگی‌ام چگونه باشد؛ در هر صورت من به تمرین و فعالیت ادامه خواهم داد.
اگر شما هم به بیماری پسوریازیس مبتلا هستید و قصد دارید که اندکی چاشنی فعالیت و جنب‌وجوش به زندگی‌تان ببخشید، باید به شما بگویم که این‌کار اصلاً سخت نیست؛ و در ضمن، شما را در مدیریت بیماری‌ـتان هم کمک خواهد کرد. در ادامه نکاتی را به شما معرفی کرده‌ام که به شما یاد می‌دهند چطور ورزش و فعالیت فیزیکی را در برنامه درمان بیماری خود بگنجانید.
-
فهرست مطالب پنهان
به اصل آهستگی و پیوستگی مقیّد باشید!
اگر بدنتان به ورزش عادت ندارد، در ابتدای کار به سراغ فعالیت‌های فیزیکی سخت و شدید نروید. در ابتدا، این جریان را با آهستگی و آرامش کامل شروع کنید. برای مثال، روزانه ساعاتی از زمان خود را به پیاده‌روی‌های منظم در خیابان‌های اطراف خانه اختصاص بدهید یا در یک کلاس تناسب اندام سطح مبتدی ثبت‌نام و شرکت کنید.
اگر از همان ابتدا به سراغ ورزش‌ها و فعالیت‌های فیزیکی سخت بروید، خیلی زود از همه چیز خسته خواهید شد یا حتّی عارضه‌های ناشی از این بیماری شما را از پا خواهند انداخت. در عوض، در طول یک بازه زمانی طولانی و با صبر و حوصله بر شدت و فراوانی فعالیت‌های فیزیکی‌تان بیافزاید و به تدریج پیشرفت کنید.
پیش از آنکه وارد دنیای ورزش و فعالیت‌های فیزیکی شوید، حتماً با پزشک خود مشورت کنید. اگر راجع به تشدید علائم پسوریازیس یا احتمال بروز آسیب به ضایعات پوستی‌تان نگران هستید، پزشک راه‌هایی را برای تمرین و فعالیت ایمن به شما معرفی خواهد کرد.
-
از جزئیات زندگی غافل نشوید.
شاید باورتان نشود؛ اما همین الآن راه‌های ساده و زیادی برای ادغام چاشنی ورزش و فعالیت فیزیکی به زندگی روزانه پیش رویتان قرار دارند. این ایده‌های آسان و کوچک می‌توانند به شما کمک کنند که در طول زمان فعالیت‌های فیزیکی‌تان را پیشرفت و بسط بدهید و به یک سطح حرفه‌ای برسید؛ ولوآنکه مثل همه انسان‌های دیگر گرفتار معضل کمبود زمان در زندگی باشید. برخی از ایده‌ها را در ادامه برایتان معرفی کرده‌ام:
- به جای استفاده از آسانسور، از پلّه‌ها بالا بروید.
- اگر برای خرید از خانه بیرون رفته‌اید، ماشین را در نقطه‌ای دور از فروشگاه پارک کنید و تا مقصد پیاده راه بروید.
- در حین مسواک‌زدن، تمرین اسکوات کنید.
- در زمان تماشای تلویزیون، تمرین‌های کالیستنیک انجام بدهید.
همین ایده‌های ساده به شما امکان می‌دهند که حتی در زندگی بیرون از خانه هم ساکن و راکد یک‌جا ننشینید. برای مثال، اگر در محل کار عادت دارید که نهار خود را پشت میزکارتان بخورید، این‌بار بعد از صرف نهار از پشت میز بلند شوید و در اطراف ساختمان اداره‌تان اندکی پیاده‌روی کنید؛ بعد دوباره به کار برگردید. این کار نه تنها ضربان قلب شما را افزایش می‌دهد، بلکه لذّت تنفّس هوای تازه و دریافت ویتامین دی از نور آفتاب را هم نصیب‌تان می‌کند.
-
یک دوست و رفیق هم‌هدف با شرایط مشابه برای خود پیدا کنید.
صرف زمان با دوستان همواره یکی از لذت‌های بزرگ زندگی است؛ اما پیداکردنِ یک رفیق خوب و پایه برای زمان ورزش، موهبتی فراتر از یک دوستی ساده در اختیارتان خواهد گذاشت. ورزش در کنار یک دوست و همراه به شما انگیزه می‌دهد تا بیشتر و بیشتر تلاش کنید و از فعالیت دست نکشید. برای مثال، زمان‌های خاصّی از روز را با دوست خود پیاده‌روی کنید یا در پارک بدوید. گذشته از این‌ها، ورزش در کنار یک دوست می‌تواند بسیار سرگرم‌کننده باشد! اگر سطح توانایی‌ها و قوه بدنی شما و دوستتان برابر باشد، به سادگی می‌توانید برای خودتان هدف‌های مشترک ورزشی تعریف کنید و بر سر آن‌ها با هم به رقابت بپردازید.
-
آب کافی به بدن خود برسانید! و این موضوع را جدی بگیرید.
مصرف آب کافی در زمان ورزش از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ اما این موضوع برای شمایی که به بیماری پسوریازیس مبتلا هستید، بسیار حیاتی‌تر و مهم‌تر است. پوست خشک و خارش‌دار ما بیماران پسوریازیس همواره باید رطوبت کافی داشته باشد. ما باید بیش از سایر افراد در حین ورزش آب بنوشیم تا نه تنها رطوبت کافی برای پوست‌مان را تأمین کنیم، بلکه آبی را که حین ورزش از بدن‌مان رفته است را نیز جبران کرده باشیم. بنابراین، همیشه یک قمقمه آب با خود همراه داشته باشید!
-
در زمان ورزش لباس‌های مناسب بپوشید تا عارضه‌های پوستی‌تان آزارتان ندهد.
برای بیماران مبتلا به پسوریازیس، نوع لباس ورزش می‌تواند نقش به‌سزایی در میزان رضایت و لذّت شما حین ورزش و فعالیت فیزیکی داشته باشد. لباس‌های تنگ و چسبان احتمالاً پوست شما را آزار می‌دهند؛ بنابراین، ترجیحاً از لباس‌های گشاد و نرم استفاده کنید. لباس‌های پنبه‌ای و همچنین، پارچه‌هایی مثل مودال و ریون می‌توانند برای شما مناسب باشند. در نهایت شما باید در حین ورزش لباس‌هایی بپوشید که راحت باشند.
اگر عارضه‌های پوستی شدید دارید، اتاق رخت‌کن باشگاه‌های ورزشی را یک کابوس بزرگ فرض کنید! اگر خجالت می‌کشید که بیرون از رخت‌کن و در مقابل چشم بقیه لباس‌هایتان را عوض کنید، من راهکارهای خوبی برایتان سراغ دارد. اولاً، اکثر سالن‌های ورزش اتاق رخت‌کن اختصاصی برای ورزشکاران دارند و در آن‌ها حتّی حریم شخصی امن‌تری خواهید داشت. ثانیاً شما می‌توانید چند دقیقه قبل از شروع کلاس در باشگاه حاضر شوید و پیش از حضور دیگران لباس‌هایتان را عوض کنید.
-
از معجزه دوش آب سرد غافل نشوید.
دوش آب سرد بعد از ورزش را می‌توان یک لذّت باورناپذیر و عمیق دانست؛ حتّی اگر به‌خاطر سرما کمی به خود بلرزید. در حین ورزش بدن شما عرق می‌کند و اگر این رطوبت روی پوست شما باقی بماند، وضعیت پلاک‌های پوستی روی بدنتان به‌مراتب وخیم‌تر خواهد شد. دوش آب سرد نه تنها عرق را از بدن شما پاک می‌کند، بلکه بدن را نیز خنک کرده و فرآیند تعریق را متوقف می‌کند. بنابراین، من به شما توصیه می‌کنم که فوراً بعد از پایان فعالیت فیزیکی‌تان یک دوش آب سرد بگیرید.
